Mijn vriend heeft me geprikt 💘

Onlangs vroeg mijn kers verse liefde of hij mij mocht prikken. En nee geen vingerprikje, de echte pen, met naald en insuline.....

Niet omdat het moest, maar gewoon... voor het geval het ooit nodig zou zijn. Zodat hij zou weten hoe het werkt, hoe het voelt om een beetje deel uit te maken van wat voor mij dagelijkse routine is. En ook al doe ik dit al jaren zelf, vond ik het spannend. Want het is anders als iemand anders dat doet. Het is kwetsbaar.

Maar ik liet het toe.

Daar zaten we dan, samen. Hij pakte de pen, tjak... en met een lichte trilling in zijn hand drukte hij op het knopje. Net zoals ik dat de eerste keer ook deed – veel te hard, waardoor alles in één keer binnenkwam. De prik deed geen pijn, maar het was vooral ontzettend lief. En het maakte me trots. Trots op hem, maar ook trots op mezelf, omdat ik het toeliet.

En dat moment raakte me, omdat hij niet bang was om naast me te staan, zelfs als dat betekende dat hij iets nieuws moest proberen. Hij wil het begrijpen. Hij wil er zijn. En hij vult zelfs vaak mijn diabetes logboek in wanneer we samen zijn.

Deze kleine ervaring liet me iets groots beseffen: het is zoveel waard om een ziekte als type 1 diabetes niet alleen te hoeven dragen. We praten vaak over 'zelfmanagement', maar hoe mooi is het als iemand anders even een stukje van dat 'zelf' overneemt? Iemand die zegt: “Ik ben hier, ik help je, zelfs als ik er nog niet alles van begrijp.”

Voor mij was dat moment meer dan een prik. Het was een moment van vertrouwen, van verbinding, van samen iets doen wat misschien niet zo makkelijk is. En op dat moment voelde ik de kracht van ‘wij’. Want we doen dit samen. En dat betekent dat de last ineens een stukje lichter voelt.

Aan iedereen die een chronische ziekte draagt: als je iemand vindt die naast je wil staan, koester die persoon. Want zelfs de kleinste gebaren kunnen enorme steun geven. En aan de partners, vrienden en familie die vragen: “Kan ik je helpen?” – weet dat die vraag soms al voldoende is om iemand zich minder alleen te laten voelen.

Ik ben dankbaar voor die steun, voor dat kleine moment dat zoveel groter bleek dan ik dacht. En hoewel ik me nog steeds elke dag zelf moet prikken, voelt het minder als eenzaam werk. Want nu weet ik: we dit samen.

#type1diabetes #diabetesawareness #samenstaanwesterk #liefde