"Ik zou dat niet kunnen hoor, mezelf prikken…" 😵

"Ik zou dat niet kunnen hoor, mezelf prikken…" 😵 

Stel je voor, een gezellige borrel met al je collega's. Je pakt een naald, een pen en draait er even aan en TJAK daar gaat ie. Zo in je buik. 

En dan hoor je: 
“Oh, ik zou dat niet kunnen hoor, mezelf prikken…” 

Laten we even eerlijk zijn. Het is niet alsof ik met een grote glimlach wakker word en denk: “Yes, vandaag mag ik mezelf weer een paar keer prikken!” Maar toch doe ik het. Waarom? Nou, simpelweg omdat het alternatief veel minder aantrekkelijk is: 

doodgaan. 

Het klinkt misschien wat cru, maar zonder die dagelijkse prikjes houdt mijn lichaam het gewoon niet vol.

Maar hoe zit dat dan met ‘niet kunnen’?
Ik snap het hoor. De gedachte aan naalden en prikken kan eng zijn. Het voelt voor velen alsof ze een grote dappere stap zouden moeten zetten om zichzelf te prikken. Maar voor mij – en anderen met type 1 diabetes – is het geen moedige keuze. Het is gewoon noodzakelijk. Geen heldhaftige daden, maar een dagelijkse routine.
En laten we eerlijk zijn, als je een beetje levenservaring hebt, dan weet je dat er wel meer dingen zijn die je dacht “nooit te kunnen” tot je het opeens wél moest doen. Denk aan de eerste keer autorijden of proberen te navigeren door IKEA zonder ruzie te krijgen. Vergelijk dat met een klein prikje, en je ziet dat het best meevalt.

Even relativeren: waarom die prikken?
Die prikken, die zijn niet voor de lol. Ze houden me in leven en zorgen ervoor dat ik niet dagenlang rondloop met een bloedsuikerspiegel die door het plafond schiet. Wanneer ik hoor: “Ik zou dat niet kunnen, mezelf prikken…” denk ik altijd, ja, ik zou ook liever op een tropisch eiland zitten met een cocktail in plaats van op een naaldje te moeten leunen. Maar ja, je kiest het leven dat je leeft, toch? En als ik kan kiezen tussen mezelf een paar keer per dag prikken of gewoon niet meer wakker worden, is de keuze verrassend snel gemaakt.

"Wil je ook een beetje?"
Soms, voor de grap, zeg ik weleens terug: “Wil je ook een beetje?” Je ziet de schrik op hun gezichten verschijnen – stel je voor, alsof ik echt zou willen delen! Natuurlijk zou ik dat nooit doen, maar hé, als je niet af en toe kunt lachen om je situatie, dan wordt het leven wel erg zwaar.
Het haalt de spanning vaak een beetje weg en geeft mij meteen de kans om wat meer te vertellen over wat diabetes type 1 nou eigenlijk is. Want zeg nou zelf, als je geen keus hebt, blijken er ineens veel meer dingen te zijn die je wél kunt.

De volgende keer dat je denkt "Dat zou ik nooit kunnen…"
Dan wil ik je even meegeven dat er meer in je zit dan je denkt. Of het nu gaat om jezelf prikken, of om een andere uitdaging in het leven. Misschien denk je dat je het niet kunt, tot je merkt dat je het wel móet. En geloof me, je zult versteld staan van wat je aankunt als het er echt op aankomt.
Dus ja, ik kan mezelf prikken. Omdat ik moet. Omdat ik wil leven. En omdat er nog zoveel meer is om van te genieten – zelfs met type 1 diabetes.

Liefs Leonie