Ik durfde niet te zeggen dat ik diabetes heb
Ik prikte mijn insuline op de wc als ik in het gezelschap was van anderen
Ik wilde niet laten zien dat er iets ‘mis’ met mij was
Ik wilde andere mensen er niet mee lastig vallen
Ik was bang als ik zou zeggen dat ik type 1 diabetes heb, ik heel hard zou gaan huilen
En, ik wilde niet die 'zieligerd' zijn
Dus deed ik alsof er niets aan de hand was, en zat ik constant op hete kolen.
Want wat zou m’n suiker aan het doen zijn? Ski ik op de zwarte piste en of beklim ik de Mount Everest?
Tijdens gesprekken dwaalde mijn gedachten af want, voel ik nou een hypo opkomen?
Oooh jee straks gaat m'n CGM piepen en kijkt iedereen me aan met een veroordelende blik…
Of nog erger, straks raak ik ineens buiten westen… Wat moeten mensen dan wel niet van me denken….
Het lijkt zo makkelijk. Je op een nieuwe plek voorstellen met: Hi, ik ben Leonie en ik heb type 1 diabetes.
In werkelijkheid heeft het bij mij wel 5 jaar geduurd voordat ik die zin als vanzelf uit kon spreken.
Waarom is het dan zo lastig?
Omdat je iets (waarvan je liever niet zou willen dat het in je leven is) er laat zijn.
Dat is super kwetsbaar.
Om uit te kunnen spreken dat je type 1 diabetes hebt, is het nodig dat type 1 diabetes er eerst voor jezelf mag zijn.
Om het uit te kunnen spreken, heb je te leren dat jij in jouw leven op de eerste plaats komt.
Om uit te kunnen spreken dat je type 1 diabetes hebt is het nodig dat jij jezelf toestaat om altijd goed voor jezelf te zorgen.
En dit leren is een proces dat gepaard gaat met veel emoties.
Hoe begin je?
Met kleine stapjes.
Ik begon met te bedenken op welke gelegenheden ik zou willen dat mensen zouden weten dat ik type 1 diabetes heb. En ik bedacht hoe ik zou willen dat dat zou verlopen.
Ik schreef op wat ik dan zou willen zeggen. En ik oefende die zin voor de spiegel. Net zolang totdat het normaal voelde.
Net zolang tot ik de zin uit kon spreken zonder tranen in mijn ogen.
Op het moment dat je nog niet durft te vertellen dat je type 1 diabetes hebt is dat een teken dat je het voor jezelf nog lastig vind dat je diabetes hebt. Weet dat dat niet erg is, maar ga er wel mee aan de slag.
Begin klein, begin het te zeggen tegen 1 iemand. Bouw het langzaam op. Gun jezelf de tijd om dit te leren. Sta jezelf toe om alle emoties te voelen die bij je op komen.
Het uitspreken dat je type 1 diabetes hebt levert je namelijk heel veel op. Zoals een gevoel van veiligheid, jezelf mogen zijn, hulp en betrokkenheid van anderen, compassie, zelfliefde en eigenwaarde.
Wanneer durf jij nog niet te zeggen dat je diabetes hebt?
Voor degene die prikken in de wc:
Lieverd,
Jij mag er zijn
Altijd
Met je diabetes
Veel liefs,
van Leonie
The Sweet Life
Ps. Hulp nodig bij type 1 diabetes? Ik geef 1-1 coaching. Kijk op: https://lnkd.in/erSYq4d8 voor meer informatie